1. The artist may construct the piece.
2. The piece may be fabricated.
3. The piece need not be built.
Each being equal and consistent with the intent of the artist the decision as to condition rests with the receiver upon the occasion of receivership.
"Lawrence Weiner, "Declaration of Intent", 1968."
De kunst van Lawrence Weiner (Bronx, NY, 1942) manifesteert zich op uiteenlopende wijzen: al dobberend in een souvenirpen, als songtekst van een countrylied, of geverfd over het hele oppervlak van een gebouw. Weiner is een van de centrale figuren uit de conceptuele beweging, die opkomt in de jaren 1960. Hij is een van de eersten die het kunstobject wegdenkt van haar uiterlijke verschijningsvorm, om het vervolgens over te plaatsen naar de wereld van de taal en de ideeën.
Hiermee hoort hij in het groepje thuis van baanbrekende kunstenaars zoals Douglas Huebler, Robert Barry, Joseph Kosuth en Sol Lewitt. In de jaren 60 worden zij gesteund en uitgedaagd door kunsthandelaar en curator Seth Siegelaub, die zich op dat moment inlaat met conceptuele kunst en experimentele tentoonstellingen organiseert die bijvoorbeeld geen bestaan hebben buiten de catalogus. Samen breken zij met de conventies over kunst en haar presentatie.
Robert Barry, Douglas Huebler, Joseph Kosuth, and Lawrence Weiner. © Photo by Seth Siegelaub at ‘Art without Space’ symposium, NY, 1969.
Hoewel Lawrence Weiner beschouwt wordt als conceptueel, noemt hij zichzelf eerder een beeldhouwer. Hij ziet taal (tekst) namelijk als ‘materiaal’ om iets te construeren. Weiner stelt teksten samen die een proces, materiaal of structuur beschrijven. Allemaal hebben ze betrekking op de levensloop, het totstandkomen van kunst en ideeën. En ze zetten iets in beweging, zonder daarvoor een materiële afspiegeling te zijn: ze krijgen enkel vorm in de gedachten van de toeschouwer.
Het werk Assuming the Position is in haar oorsprong gewoon een certificaat: op basis hiervan kan de eigenaar Weiner’s tekst aanbrengen op een gewenste of geschikte plaats. Dit gebeurt in overleg met de studio van de kunstenaar. Het werk, in haar uitgevoerde vorm, krijgt een extra lading door de site waarop het is aangebracht, het formaat, de vorm, de positie, de kleur... Er ontstaat een spanning wanneer het werk (bestaande uit taal) de materiële ‘wereld’ als het ware ontmoet. Het is dit punt van confrontatie dat het werk zo interessant maakt. Het is een uitnodiging om te kijken.
Sinds de jaren 70 zijn ‘muurinstallaties’ alomtegenwoordig in Weiner’s oeuvre. Dit werk werd voor het eerst tentoongesteld / uitgevoerd in de Stuart Regen Gallery in Los Angeles (1989). Ook werd het opgenomen in de overzichtstentoonstelling van Weiner ‘As Far As The Eye Can See’ in het Whitney Museum of American Art, die nog verder reisde naar het Museum of Contemporary Art, Los Angeles en K21 Kunstsammlung, Düsseldorf (2008-2009).
Het werk kan dus een publiek bestaan leiden: als blikvanger op de plek waar men Hulste binnenrijdt. Het werk wordt niet gefixeerd binnen het bepalend kader van een museum, maar valt uiteen in het straatbeeld. Lawrence Weiner streeft er ook naar dat zijn kunst wijd reikend is en zoveel mogelijk interactie triggert. Om terug te koppelen naar zijn ervaring als kind in de South Bronx:
I didn’t have the advantage of a middle-class perspective. Art was something else; art was the notations on the wall, or the messages left by other people. I grew up in a city where I had read the walls; I still read the walls. I love to put work of mine out on the walls and let people read it. Some will remember it and then somebody else comes along and puts something else over it. It becomes archaeology rather than history.
Lawrence Weiner
De typografie van Weiner is kernachtig en helder, zonder al te veel kleurcombinatie. Het werk neemt de muur niet zozeer over, maar de stem van de site, de gebouwen, krijgt een soort echo in het werk. De voorbijgangers worden niet zwaar beladen met het werk, hun aandacht gaat veeleer naar bepaalde aspecten van de site als van het werk zelf.
Tekst: Phyllis Dierick, 2021